Gent: de geboorte van ‘The happiness buddy’
Gisteren ben ik na de werkdag nog een glas gaan drinken in het centrum van Gent. Eén dag na de Gentse feesten lag de stad er troosteloos bij. Er viel nauwelijks een levende ziel te bespeuren. Omdat de avond toch nog iets bijzonders in petto had, heb ik besloten er een korte blog over te schrijven.
Omstreeks 20u. stapte ik een bruine kroeg vlakbij de Vrijdagsmarkt binnen. In tegenstelling tot vrijwel elke andere zaak, zat het hier barstensvol. Het leek wel alsof een touroperator hier twee bussen Engelse vrouwen had gedumpt.
Na enige tijd en een ‘Duvelke van ‘t vat’ viel het me op dat er tussen alle luidruchtige en uitbundige Engelse deernes, een tengere, sportief ogende vrouw van om en bij de veertig stil en eenzaam aan een tafeltje zat, ergens helemaal achteraan de zaak. Ze was niet super knap, wel stijlvol, maar blijkbaar verdrietig. De kleine, ronde statafel en de klassieke barstoel waarop ze zat, deden de vrouwelijk vormen van deze blondine alle eer aan.
Ik trok mijn stoute schoenen aan, schoof een barkruk dichterbij en opende het gesprek. Bleek dan Nancy, zo heette ze, afkomstig van van Lokeren. Ze zei me dat ze elk jaar op de eerste avond na de Gentse feesten naar deze kroeg kwam om terug te denken aan een zuid-Amerikaans vriendje dat ze hier ooit had gehad. Ze vertelde dat haar leven er zo anders had kunnen uitzien, had ze toen de romance niet afgebroken. Nu was ze van haar achttiende getrouwd met een bullebak die nauwelijks tijd voor haar maakt en waar ze totaal geen affectie meer mee heeft. “Passie is iets uit een ver, ver verleden”, vertelde ze me.
Tijdens een goed en aangenaam gesprek, waarbij ik haar vooral probeerde op te monteren, en wat op haar zelfvertrouwen wou werken, kwam ze steeds dichter bij me te zitten. Hoewel we in die bomvolle en luidruchtige ruimte niet echt rustig konden praten, was dit toch een zeer aangename babbel. Omdat het gesprek ook steeds persoonlijker werd, raakten we er beiden door opgewonden. Meer en meer gingen de ‘toevallige aanrakingen’ over in bewuste strelingen, eerst op neutrale plaatsen zoals de arm, de hals,… maar steeds vaker ook naar iets intiemere plaatsen.
“Kom even achter mij staan en hou je armen om me heen”, zei ze me op een bepaald moment. Zelf bleef ze op de barkruk zitten. Terwijl ik haar teder omarmde, voelde ik hoe ze met haar armen op de rug het knopje van mijn broek opende en de rits naar omlaag zipte. Een zacht aanvoelende warme hand haalde mijn jonge heer tevoorschijn. Hij drukte zich tegen haar frisse bloemetjesjurk aan. “Trek jij de stof even naar boven?”, vroeg ze. En ze vervolgde: “ik wil je helemaal in me voelen”.
Wat voelde haar kontgaatje heerlijk aan. Na enkele voorzichtige stoten, mede uit schrik om te worden gezien, ging ik steeds feller door. De lawaaierige Engelse vrouwen die steeds meer dronken en wulpser werden, hadden niks in de gaten. Ik lachte vriendelijk naar ze, terwijl mijn stevig gezwollen strijder steeds feller inbeukte in haar anusje. Mijn handen hadden zich onder haar bloesje heen een weg gebaand naar haar sportieve borstjes. Haar fijne tepels stonden keihard.
“Ga door, ga door”, riep ze iets luider dan ze zelf had verwacht. “Ik wil dat je in me komt”, kon ze nog net stamelen op het moment dat een siddering door haar lichaam trok. Haar schokkende lichaam zorgde ervoor dat ook mijn stevige toorts als een vulkaan uitbarstte, en mijn hete lava zich een weg baande in het diepste binnenste van haar tenger lijfje.
Wat was dit een heerlijk moment. Nancy moest er helaas snel van door, want ze wou thuis zijn voor haar bullebak.
Net voor ze me een stevige tongzoen gaf, zei ze me: “Heel erg bedankt. Jij bent mijn Happiness Buddy. Zie ik je volgend jaar weer? Same time, same place?”.
Oh ja, net voor het buiten gaan kwamen twee Engelse blondines op me toe, duidelijk aangeschoten. “Well done Buddy, you fuck so good. You’ve made us really horny”, zeiden ze bijna in koor. Een grijpende hand kon ik nog net ontwijken 😉
En zo zal ik vanaf nu door het leven aan als “The Happiness Buddy”.