Rosalynn Deel 1
Maandag.
Ik heb geen datum en eigenlijk ook geen dag waarmee ik dit kon beginnen dus noem ik het maar maandag. Ik moet toch ergens mee beginnen niet waar.
Het begon allemaal toen ik vreselijk de weg kwijt was met mezelf en niet meer wist wat voor dag, jaar, maand of wat maar ook wat voor iets. Ik ging zo diep en erg uit mijn plaat en was zo ver heen dat ik helemaal niets meer wist. Nog steeds ben ik in onzekerheid maar heb nu wel structuur in mijn leven.
Iemand heeft mij opgeraapt toen het absoluut niet meer verder ging. Ik schijn heel erg agressief geweest te zijn en veel te hebben gescholden en gegild. Wat ik heb gehoord is dat ik minimaal een week in een volledig geluidsdichte kamer heb gelegen in een witte jas die ze ook wel dwangbuis noemen omdat ze bang waren dat ik mezelf wat zou aandoen. Is het een ziekenhuis waar ik in lig of lag, geen idee. Volgens mij zijn het gewoon een paar mensen die een particuliere instelling hebben en die zeer veel mensen opvangen die heel veel problemen hebben.
Goed. Even wie ik ben. Ik ben Rosalynn, ben 24 jaar oud en had een hele goeie baan in de geldbranche. Ik zie er goed uit en dat vind ik zelf ook en ben of was zeer sociaal. Het is helemaal fout gegaan in mijn branche waar ik werkte en daardoor ben ik helemaal de weg kwijtgeraakt. Ook mede door mijn d**gs gebruik. Tja, geen werk en geen d**gs meer doen vreemde dingen met een mens en dat is dus met mij gebeurd.
Nu kan ik er op terug kijken en het voor mezelf op papier zetten en langzaam komen alle dingen weer terug in mijn geheugen maar dat komt ook door de begeleiding die ik nu heb.
Ik heb dus een week in die kamer gelegen en nu zit ik in een eigen kamer maar wel in dit opvangcentrum waar ik ook voorlopig niet uitkom. De mensen hier, en dat zijn voornamelijk Tom, Piet en Neelie, hebben het beste met mij voor en ik geloof ze onvoorwaardelijk ondanks de vreemde manier van genezen en therapie. Ik heb deze tekstverwerker van hen gekregen om mijn ervaringen op te schrijven en er is mij beloofd dat ze deze ervaringen zullen gebruiken om deze behandeling methode te promoten bij andere instellingen.
Goed. In de fase dat ik weer bij mijn positieven kwam was ik nog steeds agressief, liep nog steeds iedereen uit te schelden en gilde nog steeds alles bij elkaar. Ik schopte mijn drinken nog steeds door de kamer en mijn ontlasting liep ik gewoon lopen. Elke dag kwam of Tom, Piet of Neelie bij mij in de kamer om mij te voeren en om vers drinken neer te zetten. Dit zat in een drinkbak waardoor ik altijd moest gaan liggen om te drinken. Langzaam maar zeker begonnen deze mensen, en vooral Neelie op mij in te praten met zeer rustige stem om te zorgen dat ik rustiger werd. Ik denk ook dat een stukje afkicken bij kwam want langzaam maar zeker werd ik rustiger. Vooral Neelie kwam steeds vaker bij mij liggen in de kamer op de grond. Zij trok mij tegen haar aan, streelde mijn lange haren en streelde mijn gezicht. Ze praatte langzaam en rustig en als zij niet praatte dan klonken er rustige tonen in mijn kamer. Er was iets met deze muziek dat mij rustiger maakte, dat zorgde dat ik beter kon denken en dat ik mij kon concentreren op mijzelf, op mijn lichaam, mijn geest en mijn bezoek. Ik kreeg wat met Neelie. Ik kreeg een klik met haar en daarna ook met Tom en Piet maar dat kwam door Neelie. Zij maakte mij rustig met haar stem, zij zorgde ervoor dat mijn dwangbuis langzaam maar zeker uit ging. Eerst een uurtje, daarna twee uurtjes en daarna steeds langer tot ik helemaal zonder in de kamer lag en normaal kon leven zoals dat ook bedoeld is. Ik kon weer normaal naar het toilet dankzij Neelie omdat zij zorgde dat ik dat weer ging doen. Zij ging de eerste keren met mij op het toilet. Zij zat erbij toen ik voor het eerst weer ging plassen en poepen zoals het hoort. Ik ging haar zien als mijn moeder die mij weer opvoedde en die mij weer alles ging leren. Als het weer eens fout dreigde te gaan dan kwam Neelie en die praatte weer in op mij en samen met de muziek werd ik dan weer rustiger. Ik raakte weer in trance en liet mij lijden door deze muziek. Als ik wat voelde aankomen dan begon ik zelf om de muziek te vragen en nu ben ik zover dat ik zelf de muziek aan kan zetten en er niet meer buiten kan.
De eerste keer dat ik wat moest doen waar ik geen zin in had omdat het met Tom of Piet was en niet Neelie, voelde ik de agressie opkomen en kon ik snel mijn muziek opzetten waardoor de trance weer begon en ik alles kon doormaken wat ze gepland hadden.
De eerste keer dat ik helemaal zonder dwangbuis mocht zijn in mijn kamer kwam Neelie bij mij. De dwangbuis deed zij helemaal los en daarna ging zij naast mij liggen op de vloer. Ze hield mij vast en kreeg mij rustig door woordjes in mijn oor te fluisteren. De muziek klonk als een mantra in mijn oren en ik voelde mijn hartslag zakken. Ik werd volledig rustig en lag stil in haar zachte armen. Haar handen gingen over mijn lichaam en beroerden elk stukje van mijn lichaam. Ik voelde haar hartslag door haar kleren heen en na een tijdje stond zij op en trok de kleding uit die zij aanhad. Ik voelde haar warme lichaam tegen mij aan en van haar warmte werd ik nog rustiger. Zij fluisterde in mijn oor dat ik zover was gekomen en dat ik nu voor het eerst erg rustig was. ik zou, als ik rustig zou blijven een andere kamer krijgen en meubeltjes en kleding. Ik zou weer kunnen eten en drinken op een normale manier en zou weer alleen naar het toilet kunnen op een normale manier zonder dat er iemand bij zou zijn.”
“ Maar.” Fluisterde zij ook in mijn oor. “ Je zult ook gestraft worden als je weer in de fout gaat en je zult gestraft worden voor de dingen die je tot nu hebt gedaan.” Ik keek haar vreemd aan maar ik nam het aan van haar. “ Je zult ook niet alleen gestraft als je wat fout doet maar ook voor wat je fout hebt gedaan.” Ik knikte. “ Ook zul je gestraft worden door anderen dan alleen door mij en je zult gesprekken moeten voeren met mij en met anderen om niet meer in dezelfde fout te vallen.” Weer knikte ik. “ Als laatste vertel ik je nu dat je elke dag jouw mantra zult moeten horen en zult leven bij de muziek.” Zo besloot ze.
“ Ik begrijp het.” Zei ik zachtjes en sloot mijn ogen. Ik luisterde weer geconcentreerd naar de muziek en liet het als een mantra door mijn hoofd gaan.
Ik voelde hoe de handen van Neelie mijn armen beetpakten en mij op mijn rug draaiden.
“ Dit zal één van jouw straffen zijn Rosalynn.” Zei Neelie.
Zij begon nu zachtjes op mijn billen te slaan op het ritme van de muziek. Ze sloeg eerst zachtjes maar sloeg daarna steeds iets harder tot het geluid van de klappen op mijn billen boven de muziek uit kwam en de muziek niet meer hielp. Ik voelde hoe mijn hartslag sneller ging slaan en net toen ik wilde gaan protesteren ging de muziek harder en kon ik mij weer concentreren op de muziek. Nu kon Neelie weer iets harder slaan en toen het echt te hard zou zijn stopte ze ermee. “ Dit is voor vandaag genoeg maar morgen gaan we hier mee door en de daarop volgende dagen ook.” Zei Neelie. “ Steeds als je denkt dat je het niet meer trekt denk dan aan deze zin: Ik moet concentreren en leren hiermee om te gaan.” Zei ze zachtjes. “ Herhaal hem maar voor mij Rosalynn” “ Ik moet concentreren en leren hiermee om te gaan.” Zei ik zachtjes. “ En nu steeds harder Rosalynn.” “Ik moet concentreren en leren hiermee om te gaan. Ik moet concentreren en leren hiermee om te gaan. Ik moet concentreren en leren hiermee om te gaan.” Zei ik nu steeds harder tot ik het uitgilde. “ Prima.” Zei Neelie. “ Steeds als je dit zegt dan kan je alles aan. Zeg het op het ritme van jouw muziek die je hoort uit de speakers. het geluid is hierop gebaseerd. Zeg het zachtjes voor jezelf en straks gaat het van vanzelf en blijf je het horen in jouw hoofd.” Nadat ze dit had gezegd ging ze de kamer uit en liet mij alleen met mijn gedachtes.